FALL IN LOVE WITH YOU FIRST ♥

domingo, 25 de noviembre de 2012

Demasiadas preguntas sin respuesta.

Es irónico, con 15 años se duda hasta del color del boli con el que tenemos que escribir, sin embargo, es ahora cuando nos hacen las preguntas que condicionaran quien llegaremos a ser cuando nadie piense por nosotros, cuando nadie nos obligue a estudiar matemáticas porque sí y seamos nosotros los que digamos que queremos estudiar ésto o aquello. Es ahora cuando hacemos locuras, cuando pasamos noches llorando por alguien y cuando nuestros padres no nos ven el pelo durante días , cuando aun no sabemos ni un cuarto de las palabras del diccionario y pensamos que las cosas son para siempre. En definitiva, no tenemos ni idea de lo que es el mundo, no valoramos lo que tenemos y siempre buscamos lo que no tenemos poniendo pegas a todo, juzgamos sin saber y hablamos con el cerebro vacio en muchas ocasiones también es ahora cuando nos creemos más mayores de lo que realmente somos, cuando cuánto más altos sean los tacones mejor, cuando cambiamos de opinión más que de bragas y cuando nuestra única responsabilidad es estudiar y llevar todo lo que tenemos que llevar hacia delante. Diciendo todo esto, haciendo una descripción de lo que en general somos los adolescentes, ¿qué hacen queriendo que tomemos decisiones tan importantes sin saber ni lo que queremos hacer mañana?

jueves, 15 de noviembre de 2012

Yo,yo y más de lo mismo durante un tiempo.

Hay días en los que lo único que necesito es estar sola. Sin nadie que me diga qué tengo que hacer, dónde tengo que ir y cómo y cuándo debo hacer las cosas. Tirar todos los relojes por la ventana junto con las prisas y que deje de importar que hora es. Coger un buen libro y que se convierta en mi mejor amigo, que me deje invadir cada una de sus páginas sin pausas y sin prisas, simplemente dejandome conocerlo y descubrirlo. Que las obligaciones desaparezcan, no pisar la calle en días, dormir cuánto quiera sin que nadie me despierte y que cuando lo haga no sepa ni qué día es. Que mis únicas necesidades sean una manta, chocolate y películas de esas que te recuerdan que no vas a vivir una historia de amor como la de los protagonistas. Perder el móvil durante un tiempo y no saber nada de un mundo que no es el mío propio. Aburrirme hasta que duela. Comer sin parar, lo que me apetezca, sin límites y a la hora que me de la gana. Recordar y llorar si hace falta para así por fin superar todo lo que me ha ido pasando estos últimos años. Vivir en soledad para así valorar del todo la gente que tengo a mi alrededor. Saber que alguien, aunque solo sea una persona del puto planeta me ha echado de menos.

lunes, 22 de octubre de 2012

Quiéreme si te atreves.

A mi no me enamora que me digas que me quieres. A mi me enamora que me comas la boca, que me empotres contra la pared y los besos en el cuello. Los trios del Sabado noche; tu, yo y una peli y los Domingos de resaca juntos. A mi me vuelves loca si me picas y luego sabes despicarme. Me la suda si miras a otras si luego me miras a mi y me dices que no se me puede comparar. Que me sonrías sin motivo, que me abraces cuando lo necesito y me demuestres cada palabra que pronuncies. A mi me mata despertarme cada mañana con un buenos días princesa he soñado toda la noche contigo y lo haré cada noche.

Porque tal vez pido mucho, porque no hay personas perfectas ni amores perfectos pero necesito sentirme querida por una vez. Sin miedo de que me vuelvan a hacer daño, de poder decir te quiero sin luego tener que tragarme mis propias palabras. 
No hay amores infinitos pero sí verdaderos.

miércoles, 17 de octubre de 2012

El grito más fuerte, el silencio.

El silencio es eso que pasa entre beso y beso y entre golpe y golpe. El silencio puede ser la melodía perfecta y el sonido más desagradable e insoportable escuchado por el ser humano. El silencio es la palabra más bonita, el te quiero más sincero, la pasión más oculta y la frase que no te atreves a decir, el miedo y los dias grises. El silencio, algo tan necesario a veces y tan olvidado en muchas otras ocasiones. El silencio; tan tranquilo, tan incómodo, tan callado. ¿Alguien niega que los silencios hablan casi más que las miradas? 
Sustituyendo verbos, pronombres, sustantivos, adjetivos. Remplazando gritos. Destrozando todo cuanto se cruza en su camino. Escondiendo engaños. Fiel amigo de la ignorancia, de las mentiras. Amante de los músicos. Sinónimo de los puntos finales. Amigo de la luna cada noche. Tan pasado desapercebido hasta que es lo último que se dice.




 
 

jueves, 11 de octubre de 2012

Menos mal que soñar es gratis.

Soy de las que piensan que necesitamos alguna razón para darlo todo por algo; bien sea un reto, una meta, una obsesión o simplemente un sueño.





 En los sueños encontramos un mundo enteramente nuestro. Un mundo de miradas, de cosas imposibles, de ilusiones que inundan poco a poco nuestra mente; los colores te van llenando, consiguen hacerte brillar como lo hacen ellos y gracias a estos sueños, a este mundo totalmente imaginario eres capaz de salir del pozo más fondo; cuando no puedes más, cuando tu autoestima roza el suelo, cuando hace tiempo que lo ves todo negro, cada una de esas ilusioses, cada esperanza perdida vuelve haciendote cada vez más fuerte, demostrandote que esos sueños tú puedes hacerlos realidad. Y tal vez luego se queden en simples sueños, en cosas irreales pero ¿y si sí que se cumplen? Le doy tanta importancia a los sueños porque te dan ganas de seguir hacia adelante, consiguen que tengas ganas de cada día. Está claro que los sueños, sueños son pero no hay nada más grande, más especial que sentirte bien aunque solo sea en tu cabeza. 
Que algo pase en tu cabeza no significa que no sea real. Todo es real si tú te lo propones. Vive la vida sin olvidar tus sueños, solo así podrán cumplirse.

miércoles, 19 de septiembre de 2012

Hay cosas que no cambiarán nunca.

Los bolígrafos se quedan sin tinta, las gomas o se rompen o se pierden, las canciones se acaban, a las personas se las pierde, los libros se leen, los mandos de la tele se quedan sin pilas, la pintura se va, el Sol se esconde, los Sábados se sale, los Domingos son días de resaca, los lápices de colores pintan, en las clases de Sociales no se atiende, las Matemáticas no se entienden, el chocolate engorda, Titanic tienes que verla, la batería del móvil no dura un día entero, el dinero se gasta, en las libretas se escribe, en verano no se madruga, queremos lo que no tenemos, las paredes se llenan de pósters, los trenes se pierden, los regalos se abren, las promesas se olvidan, las palabras se las lleva el viento y las miradas enamoran. 


sábado, 15 de septiembre de 2012

Un lapiz nunca escribe sin una mano.

Hablar del futuro es como intentar adivinar el contenido de la segunda parte de una saga que leíste anteriormente. Te arriesgas a pensar que esta segunda parte será mejor que la primera o tal vez peor, esperas que sea divertido y que tenga un bonito final feliz.
Hablar del pasado es contar la primera parte de esa saga, ese primer libro que ya leíste y del que aprendiste cosas. Recuerdas las partes que más te gustaron, las acciones que hizo el personaje y que determinaron los capítulos posteriores, recuerdas frases y las cosas que más te impactaron. Piensas que quizá el escritor no hizo bien al escribir así su historia pero no hay más que aceptarlo y seguir leyendo.
Y hablar del presente... Sinceramente yo no se hablar del presente. Cuando me paro a pensarlo llego a la conclusión de que el presente no existe, es decir, cuando estas leyendo ese libro cada palabra o cada frase que vas visualizando ya forman parte del pasado ¿o no? El presente y el tiempo son como el agua y el aceite, no se pueden mezclar, mientras pasen los segundos, los días y los meses no puede haber un presente y si todos los relojes fabricados se pararan nosotros también nos pararíamos, el libro no avanzaría. No hay vida sin tiempo pero tampoco hay presente con tiempo.
La vida es solo un libro con capítulos leídos y posibles futuros capítulos alternativos, en los que no sabes que podrá pasar aunque quieras imaginártelo. 

                                       La perfección existe, y es esta canción.



lunes, 27 de agosto de 2012

En els meus ulls vec tota una vida per davant.

Porte ja quasi una setmana intentant actualitzant el blog, però la inspiració no ha cridat a la meua porta fins hui.
Aquestes últimes hores he estat pensant en lo poc que aprofitem el nostre temps. Vull dir, la vida no és gens llarga, tal volta ens queden 80 anys per davant  o pot ser ens quedem mesos, per això em dispose a viure cada dia com si fòra l'últim. 
Una volta vaig sentir que sols t'arrepentixes de les coses que no fas, pues estic disposta a no arrepentir-me de res quan siga major. Vull creixer i quan siga vella poder mirar-me a l'espill i veure a una persona que ha viscut de tot, que ha arriscat, pero que ha guanyar moltes coses també, que ha perdut; pero també he sentit que 'les pèrdues poden ser guanys'. No vull mirar-me en l'espill i vorer una persona avorrida que a penes ha ixit del seu poble. Estic disposta a viatjar per tot el món, aprendre tots els idiomes que puga, aprendre coses de gent veterana en aquest camí que és la vida i també d'ensenyar-li tot el que sapiga a tots els novells que em consulten, vull compartir bons moments en gent que valga la pena i no malgastar-los en gent que ni tan sols m'estima. Es clar que cauré moltes vegades, que m'enganyaran i que hi hauran moments que no seran bons però també sé que sóc una persona forta i que seré capaç de superar-ho tot; podré conseguir el que em propose, només necesite un poc de força de voluntat i vos asegure que d'aixó en tinc prou. 
Per tant, a mí si em pregunten què vuic ser de major el que he de contestar es que vull ser totes les persones que puga, tindre tots els noms que vuiga, pero sempre sense deixar de ser jo. 
                                                Ulls brillants i un somriure extravagant.

viernes, 17 de agosto de 2012

Estás loco pero te diré una cosa, las mejores personas lo estan.

La vida real no es como la de los cuentos. En la vida no hay personajes planos, nunca sabes la reacción que tendrás en un momento concreto. Con esto quiero decir que en el mundo real, dejando atrás 'Narnia' 'El país de nunca jamás' y 'Hogwarts' no hay una persona que sea bueno al cien por cien ni otra que sea mala al completo. Con la locura pasa lo mismo, no hay personas cuerdas pero tampoco las hay locas de atar.
Nuestro estado de ánimo impulsa la locura según la etapa de nuestra vida en la que nos encontramos, por ejemplo cuando estás enamorado tu nivel de locura está casi en lo más alto. Al amor yo la clasifico como una locura agridulce, cuando ese amor es correspondido el sabor de su locura es dulce, te impulsa a hacer cosas bonitas, escaparte con esa persona, trepar hasta su habitación, esa locura te proporciona felicidad, como si de una inyección se tratara, felicidad en estado puro.
Otra cosa muy distinta es cuando el amor duele, cuando la locura tiene sabor agrio, de color negro. Personalmente esta locura no se la recomiendo a nadie; esta te impulsa a depresiones, a volverte adicto a la tristeza y eso no es nada saludable.
La diversión no es otra cosa que locura salada y el alcohol, para mí, un estimulante de esta.
Por eso mismo, ¿quién ha de decidir si estamos locos o cuerdos? Supongo que nosotros mismos no nos damos cuenta de cuando padecemos locura y cuando no. Ya se sabe, la locura es algo que solo los locos disfrutan o padecen.  
 
    

jueves, 16 de agosto de 2012

Tan distintos y a la vez tan iguales.

Los científicos capaces de estudiar la mente y el curpo humano nos cataloga como las maquinas perfectas. En parte, estoy de acuerdo, los humanos vivimos gracias a nuestra mente, con la que reaccionamos, pensamos y crecemos como personas; tambien el cuerpo tiene su parte importante, ¿cómo si no íbamos a realizar las acciones pensadas por la mente? con él corremos, saltamos y nos movemos. Pero sin duda, la parte más asombrosa de un ser humano es la que no se controla, todo aquello que hacemos sin darnos cuenta, como pestañear, producir hormonas, hacer la digestión... Hasta ahí estoy de acuerdo en eso de las máquinas perfectas pero, ¿Y en cuanto a nuestra forma de relacionarnos socialmente? En ese aspecto somos los animales más irracionales creados jamás.
Mientras una persona se está muriendo de hambre en una fábrica se estan produciendo litros de chocolate, a la vez que una mujer está dando a luz otra mente criminal está asesinando a una persona inocente a plena luz del día, mientras se producen miles de peluches otros producen balas. 
Seamos claros, la sociedad es una mierda. Estoy de acuerdo en que cada uno emplé su tiempo a su gusto y decisión pero no hay porqué interponerse en la vida de otra persona. Da igual el color de su piel, no por eso debemos discriminar. No importa si piensa diferente a ti, ni que sea más guapo o más feo. Menos importa si te parece buena persona o no. Todo el mundo deberíamos tener la oportunidad de vivir una vida plena, sin necesidad de esconderse, sin necesidad de pasar miedo. 
Si todas estas cosas se solucionaran, entonces seríamos las maquinas perfectas.


jueves, 26 de julio de 2012

Cerrar una puerta supone abrir muchísimas más.

No sabría decir con exactitud si el hecho de pensar que algún día dejaré de quererte me hace feliz o todo lo contrario. 
Por una parte dejar de quererte me parece la mejor opción y visto lo visto es la opción que he elegido. Esto significaría que dejaría de intentar verte cada día, encontrarme con tu mirada de imprevisto, dejaría de sentir que pierdo algo que me perteneció, pero hace tiempo; los celos se extinguirían igual que lo hicieron los dinosaurios hace siglos, volvería a ser feliz por completo, sin importarme qué haces o qué dejas de hacer, dejaría de importarme cada palabra y cada gesto tuyo; después de tres largos años podría volverme a enamorar. 
Por otra parte olvidarte me da miedo, olvidarte a ti supone olvidar tambien nuestros momentos, nuestra única y especial manera de querernos, olvidar tu voz y tu colonia, no acordarme de que alguna vez hemos tenido el récord del mundo en querernos, olvidar la manera de picarte y la de cómo despicarte, deshacerme de todos los besos que me has dado y por último molvidaría lo que es reir contigo, ser feliz a tu lado, solo a tu lado.
Pero si lo pienso bien cada decisión tiene su causa y efecto y si para ser feliz he de sufrir primero lo haré. He aguantado demasiadas cosas que no debería haber aguantado y me he cansado, aprendí a sufrir pero por ti ya no hay ganas.

jueves, 23 de febrero de 2012

miércoles, 22 de febrero de 2012

Eso somos tu y yo : ¡El cielo y el suelo, putadas y amor, pereza y desvelo, lija y terciopelo!

jueves, 9 de febrero de 2012

Solo necesito que me digas que después no te olvidarás de mí. Solo unas palabras para tranquilizarme y convencerme de que, lo que segun tú, sientes hacia mí no son más que palabras que después de aquello se las llevará el viento. No tengo miedo a lo que me pueda pasar, tengo miedo a perderte, a que me digas adiós, a no encontrarme con tu mirada cada día, a olvidar tu forma de besar, tengo miedo a no volver a oler tu colonia, esa que tanto me gusta, mi mayor miedo en este momento es de tu despedida.